Bana efkarla tükenmemiş ümitler lazım..

Kendi kendime konuşur oldum artık.Başkaları gibi aynaya da değil, düz duvara...Aynaya bakmaya korkar oldum.Çünkü ne zaman aynaya baksam onu gördüm.Bendeki onu.İçimden söküp atamadığım, gündüz yüzlü kızı...Kimseyle paylaşamam onu.Onun içindir kendi kendime şizofren taklidi yapışım.O bendir çünkü, bütünleşmişimdir onunla.O kadar güzel ki nazar bile değmeye kıyamıyor ona...O kadar güzel ki, yıldızlar bile parlayamıyor ona bakınca...O kadar güzel ki, rüzgar bile korkuyor saçının telini oynatmaya, o kadar güzel ki yağmur bile korkuyor tenine dokunmaya...O kadar güzel ki güneş bile utanıyor doğmaya...Her şey onun güzelliği sayesinde var oluyor.Çiçekler onun güzelliğini kıskanıp açıyor, nehirler onun gözlerine inatla akıyor...Onu sadece insanlar değil, doğa bile kıskanıyor...O var diye dünye bunca yıldır dönüyor...