Daimi Yedek

Hatırda kalınması gereken biri miyim bilemem. İnsanların hayatlarında hiç unutamayacakları bir anı, anılar bırakabilir miyim ya da bırakmş mıyım? Hiçbir fikrim yok. Çünkü ben hiç başrol oynamak istemedim.Figüran da olmadım. Hep yardımcı oyuncuydum. Ne herkesin gözündeydim ne de kimsenin gözünde değildim. Başkaları gibi hayatın bana adil davranıp davranmaması hakkında yorum da yapmıyorum. Bu benim isteğimdi. Herkes hakettiğini yaşar derler ya demekki ben de bunu haketmişim. İnsanların sadece hayatlarına girip çıkan, sadece olması gereken birisiyim işte. Kimi insanların hayatında bir dönem en iyisi(!), en unutulmayanı(!) iken zamanı gelince hiç umursanmayan var mı yok mu hiç farkedilmeyen biriyim. Bir önceki yazımla çelişiyor da olabilirim. Hani şu kaybettiğin kişi için üzülürsen, o sende değeri olduğu içindir, kaybettikten sonra değerini anladığın için değil, diye olan. Beni kaybeden olduğunu hiç sanmıyorum ya da dediğim gibi bir kayıp olarak görüldüğümü, hayatlarında eskisi kadar rol almadığım için üzülenler olduğunu falan hiç sanmıyorum. Aslında ben kim olduğumu biliyorum. Ben ; İnsanların lafta, yanındayken en iyi arkadaşıyım. işleri olunca, canım sıkkın olduğunda değil, neşeli olduğum zamanlarda arkadaşıyım. Asıl arkadaşları olan gelip bana her fırsatta şikayet ettikleri insanlar. Ama ben onları yine de çok seviyorum. Gerçekten seviyorum. Yalnız olmaktan korkuyorum, yanımda birileri olmadan, sırtımı kimseye dayamadan ne yaparım bilmiyorum. Güzel özetlemiş bu durumu da aslında MFÖ." Yalnızlık ömür boyu." Ama ne yapayım yalnız olmak istemiyorum.Ben her zaman sizin yedekte de olsa arkadaşınız olarak kalmaya razıyım...